Dlaczego nie warto kłócić się ze wszystkimi

Pół miliona polskich pracowników pracuje za granicą jako pracownicy delegowani. Nie podoba się to na Zachodzie, bo w odczuciu tamtejszych obywateli obniża to lokalne zarobki. Prezydent Emmanuel Macron uznał, że przykryje potrzebne, acz niepopularne reformy własnego rynku pracy zwalczaniem delegowanych pracowników z krajów nowej Unii. Dziś delegowany pracownik musi zarabiać co najmniej płacę minimalną kraju, do jakiego jedzie. Wedle nowych pomysłów ma zarabiać tak jak pracownicy lokalni, składki mają zaś płynąć do zagranicznych odpowiedników ZUS.

Oczywiście wprowadzenie takich zasad właściwie zabije delegowanie pracowników. I nie tylko o koszty płac tu chodzi – delegując pracownika, musimy od razu bardzo dobrze znać lokalne prawo pracy. Większość średnich firm ma kłopot z ogarnięciem polskiego bardzo skomplikowanego prawa i nagle ma się stać ekspertem od prawa francuskiego? Niewykonalne.

Oczywiście takie działanie uderzy w polskich obywateli. Jeśli nie mogą być pracownikami delegowanymi, to albo wybiorą emigrację, albo niżej płatną pracę na miejscu. Zasadniczo jako polski przedsiębiorca powinienem popierać Macrona – przy obecnych katastrofalnych niedoborach pracowników dodatkowe pół miliona ludzi na rynku pracy przynajmniej czasowo ulży polskim przedsiębiorcom. Jakoś jednak nie potrafię cieszyć się z własnej korzyści bazującej na cudzej krzywdzie i chciałbym, żeby te regulacje w życie nie weszły. Zwłaszcza że ich uzasadnienie jest absurdalne.

Ma nim być tzw. dumping socjalny. Innymi słowy: nieuczciwa konkurencja bazująca na tym, że zabezpieczenia społeczne w Polsce są mniejsze niż na Zachodzie. Taki argument to oczywisty absurd: od zawsze szansą biedniejszych na wzbogacenie się było oferowanie swych usług taniej. Dzięki temu mogli się rozwijać i odbierać rynek wcześniejszym potentatom. Naturalne jest zatem, że biedniejsza Polska opiera się na tańszej pracy. To oczywiście się zmienia – im bogatsi się stajemy, tym wyższe są płace. To proces długotrwały, ale wyraźnie zauważalny. Postawa Francji to obrażanie się na to, że biedny chce się wzbogacić, konkurując swoją motywacją, ciężką pracą i niższymi oczekiwaniami.

Tymczasem nie zapominajmy, że Francuzi mają nad nami spore przewagi w wykształceniu, know-how i przede wszystkim w ilości kapitału. Zrównując koszty pracy, nie mamy z nimi żadnych szans. A przecież nasze otwarcie granic po 1989 roku było niczym innym niż zaakceptowaniem tych przewag. A przecież można było powiedzieć: macie przewagi, więc dla ich wyrównania nakładamy cła. Ale postanowiliśmy honorować zasady wspólnego rynku. Kraje Zachodu bardzo były z tego zadowolone, bo oznaczało to dla nich zyski. Dziś, kiedy pewne aspekty wspólnego rynku zaczynają im nieco doskwierać, zaczynają się próby ograniczania zasad wspólnego rynku. Wciąż też nie możemy się uwolnić od rynku usług.

To wydaje się jednym z ważniejszych zadań dla naszego rządu w UE – wymuszenie, by zasady wspólnego rynku działały w całej rozciągłości. Oczywiście może się to spotkać z oporem, ale racja i argumenty są po stronie Polski. Jeśli mamy uwierzyć we „wstawanie z kolan”, to dobrze byłoby zobaczyć jakieś konkrety. Skompromitowanie się próbą uwalenia kandydatury Tuska wbrew wszystkim innym członkom UE nie wygląda na walkę o naszą rację stanu. Podobnie jak obrażanie Francuzów (Kownacki o widelcach, Berczyński o Caracalach, Waszczykowski o zdradach), tak że dziś nasza dyplomacja nie jest w stanie doprosić się wizyty prezydenta Francji, nawet kiedy jest w rejonie. Także ignorowanie wyroków, by można dalej wycinać nasz skarb narodowy. Przykłady można mnożyć.

Dziś wraz z Węgrami jesteśmy izolowani i nie możemy zbyt wiele. Wstając z kolan, wyraźnie upadliśmy na twarz. A w pierwszej kolejności zapłacą za to nasi pracownicy delegowani. Potem przyjdzie czas na rolników i kilka kolejnych grup.