Pasja

Dobrze wrócić do zachodniej cywilizacji. Nasza szara rzeczywistość nie jest tak szara jak się niektórym wydaje. Ale o tym pisałem już we wpisie o perspektywie. Dodatkowych kolorów dodało spotkanie z człowiekiem z pasją – zupełnie przypadkowe i niespodziewane.

Otóż spotkałem się z informatykiem, który jednak informatyką nie jest zainteresowany. Zainteresowany za to jest konstrukcją rowerów z napędem elektrycznym. Okazuje się, że po sprowadzeni odpowiedniego zestawu (z Chin oczywiście) można przerobić swój rower w środek transportu rozwijający nawet 60 km/h (choć to oczywiście niezgodne z przepisami). Okazuje się jednak, ze ten zestaw to nie klocki Lego i wymaga sporo wiedzy i pomysłów. Począwszy na odpowiednim umiejscowieniu baterii, która waży kilkanaście kilogramów, przez odpowiednie sploty szprych na instalacji kontrolerów skończywszy.

Zostałem więc zasypany informacjami o faradach (i bynajmniej rozmówca nie miał na myśli niemieckiego słowa określającego rower), amperach i omach. Jak na syna elektronika jestem zawstydzająco słaby z tej dziedziny fizyki, więc pozostawało mi jedynie kiwanie głową ze zrozumieniem (już wiem jak się czasami czują moi studenci).

Ale choć montaż był tematem fascynującym to był to dopiero początek! Liczba pomysłów mojego nowego znajomego była bardzo szeroka – uwzględnianie nacisku na pedały tak by móc wspomagać baterie i przedłużyć czas ich użytkowania (obecnie około 30 kilometrów). Do tego kondensatory by magazynować energię gromadzoną podczas hamowania i jeszcze kilka innych. Na moich oczach powstawał bardzo zaawansowany i innowacyjny produkt, którego prototyp jest już zasadniczo gotowy. Produkt nie tani, ale w wyobrażalnych cenach z potencjalnie całkiem sporym rynkiem. Eko-maniacy w całej Europie byliby zachwyceni.

W sposób dość naturalny zacząłem pytać o plany wprowadzenia na rynek, założenia firmy. Tu blask w oczach przygasł znacząco. Widać było, że perspektywa prowadzenia firmy nie jest nawet w małym ułamku tak porywająca jak praca nad prototypem. Szczerze powiedziawszy wcale się nie dziwię. I tak właśnie nie powstanie w Polsce kolejna firma. Trochę ze strachu przed biurokracją, trochę z obawy przed ryzykiem, trochę z braku pomysłu skąd wziąć kapitał. Przede wszystkim zaś dla tego, że nie jest to tak ciekawe.

Wniosek z tego jeden – przedsiębiorcy i ludzie z pasją to niekoniecznie te same grupy. Zupełnie inne cechy ich definiują. Przedsiębiorca musi choć trochę lubić ryzyko i zmagać się z przeróżnymi przeciwnościami, wyszukiwać szanse i okazje. Innowacyjni pasjonaci zaś przede wszystkim chcą świętego spokoju, czasu na realizację swoich idei i od czasu do czasu słuchacza. Przypadkiem optymalnym byłoby połączenie tych dwóch podejść – spółka przedsiębiorcy i pasjonata. Wiele takich bardzo udanych przedsięwzięć ma miejsce. Mam jednak wrażenie, że zdecydowanie nie dość wiele.

Kluczem zapewne jest tu zaufanie – zaufanie pasjonata do przedsiębiorcy, że ten nie ukradnie jego pomysłu i zaufanie przedsiębiorcy, że pasjonat w swym pościgu za pomysłami weźmie pod uwagę realia rynkowe. Niestety z poziomem zaufania u nas jest dość słabo. Może okazać się, że kluczem do budowania innowacyjnej gospodarki nie są bynajmniej centralnie sterowane dotacje tylko zmiana mentalności. Chyba jak zwykle okaże się, że pieniądze nie są najważniejsze.