Przeszli

Nie tak dawno pisałem o tym co się będzie działo we wrześniu – próba sił dwóch słabnących potęg – związków zawodowych i partii rządzącej. Starcie wynika nie do końca z wzajemnej animozji czy przeciwstawnych interesów, ale jest walką o życie poprzez wykazanie swej siły w obliczy utraty popularności. Choć jeszcze wcześnie możemy wstępnie szacować wyniki tego starcia.

Zatem związkowcy przeszli w największej manifestacji od lat – nikt nie wie dokładnie ile osób w nich uczestniczyło, ale najczęściej podawana liczba to 100 000 osób. Wielkie wydarzenie jak na Polskę, ale w szerszej perspektywie już nie tak porażające. Hiszpania – kraj o porównywalnej wielkości – wygenerował protesty w których brało udział pięć razy więcej osób, zaś demonstracje porównywalne do warszawskiej miały miejsce w mniejszych miastach takich jak Walencja. Na mapie protestów świata Polska wygląda na jeden z najspokojniejszych regionów. Mówienie zatem o przebudzeniu społeczeństwa jest chyba przedwczesne – można raczej mówić o ziewnięciu.

No ale na użytek wewnętrzny takie ziewnięcie może być uznane za wystarczające – wszystko zależy od tego jak się je zinterpretuje. W ostatnim dniu protestów media były entuzjastycznie nastawione do protestujących. Komentatorzy nie przestawali mówić o nadchodzących zmianach. Dziś kilka dni później niewiele słychać o związkowcach i ich postulatach, które zasadniczo w większości są nie do spełnienia. Kompromitacja komisji Macierewicza przykryła dokładnie niedawne protesty. Wielkie wydarzenie idzie chyba w zapomnienie. Rząd górą?

Głównym błędem związkowców wydaje się być upojenie sukcesem. Pan Duda ze łzami w oczach mówił jaki jest szczęśliwy w związku z przebudzeniem się związków. Zasadniczo jednak po za tym, że mamy sukces w Polskę nie poszedł żaden komunikat zapowiadający co dalej. Co się stanie jeśli rząd się nie ugnie: kolejna demonstracja? Groźba zablokowania wszystkich dróg w kraju jest wyrazem słabości – najwyraźniej związkowe oceny skuteczności ogłoszenia strajku generalnego są pesymistyczne. Blokady dróg to objaw bezsilności, zaś wdrożenie ich w życie spowodowałoby wybuch agresji przeciwko związkom – nie rządowi.

Najbliższe tygodnie pokażą jak zostanie skonsumowane to zwycięstwo związków. Każdy uciekający dzień to strata dla związków. Każdy tydzień poza Komisją Trójstronną to brak dialogu i zaostrzenie sporu. Wygląda na to, że kurs na zwarcie musi zakończyć się klęska związków bo chyba związki na następną 100 tysięczną demonstrację nie ma siły – szczególnie, że nadciąga jesień i zima. Na wiosnę będzie już za późno. Czas działa na korzyść rządu – piłka po stronie związków.

Zaś polityczna porażka związkowców to korzyść dla przedsiębiorców. Utrata wpływu na polityków oznacza powrót do korzeni związków czyli dialogu z pracodawcami i rozwiazywanie problemów na miejscu – w zakładach pracy. Dziś przyjęta strategia to wymuszanie ustępstw na wszystkich zakładach pracy poprzez wpływ na legislaturę. Odgórny przymus ma doprowadzić do poprawienia doli pracowników, a powoduje zazwyczaj wzrost bezrobocia – zwłaszcza wśród grup w najgorszej sytuacji – nisko wykwalifikowanych i bez doświadczenia, mieszkających w obszarach najbardziej zagrożonych bezrobociem. Uregulowania ustawowe niszczą możliwość lokalnego dostosowania się do warunków geograficznych i branżowych. Do tego jednak potrzebny jest partner do dyskusji na miejscu. Trudno się z partnerem dogadywać jeśli skupia się na wyjazdach do Warszawy.